Lilith > Alexander

Kuchwa.
Świetnie.
Zabij mnie ktoś. 
Znowu to robię.

-Ał, ał, ał, ał. -wyjęczałam po upadku, bardzo bolesnym z resztą. 

Nagle ktoś wyciągnął do mnie rękę, w pomocnym geście. Mimo ciepłego uśmiechu na twarzy nieznajomego, nie rozpogodziłam się. Ten dzień nie mógł być już chyba gorszy. Ach, tak. Chmurzy się, to znak, że jednak będzie. Świetnie. Podałam mu dłoń i wstałam. Wysłuchałam, że powinnam być ostrożniejsza. Tak. Nawet się nie przedstawił.

Znowu, i znowu. Czemu ja to właściwie robię, Lilka ogarnij się.

-Heej, zaczekaj. Jestem Lilith, a ty? -wysiliłam się na najpiękniejszy uśmiech z możliwych, czyli gdzieś tak w palecie moich uśmiechów, coś pomiędzy siódmym, a ósmym

-E-e-e-e, Alexander jestem. -widocznie go zaskoczyłam, musiał gdzieś się śpieszyć

-Dokąd tak pędzisz? Nie uważasz, że życie jest zbyt krótkie, by marnować je na pośpiech? - po czym spojrzałam na zegarek

<Alexander?>

Od Alexandra

Kolejny szary dzień. 
Kolejny stracony dzień.
Kolejny nie mający żadnego sensu dzień.

 Nie liczyłem już tych "dni". Było ich zbyt wiele na tym świecie. Ani minuty spokoju. Walka o ropę, tu i ówdzie wojny pomiędzy nacjami, a nasza populacja milczała. Cisza to względne pojęcie tutaj. Wszelcy przeciwnicy zazwyczaj znikali od tak po kolei. Tylko ci ślepo podporządkowani posiadali największe pozycje. Wystarczyło słówko pisnąć.

Znikaj człowieku, my jesteśmy idealni. Nie znasz się. Przecież nic się nie dzieje.

I tu na dole jak i również na górze nie wyglądało najlepiej. Pozostało mi się z tym pogodzić, lecz aniołowi tak nie przystawało. Miałem zapanować nad pokojem, pokonać wszelki chaos. Niestety skutki były tragiczniejsze. Jedyne co mogłem zrobić to westchnąć z bólu. Okazałem się jeszcze bardziej bezradny, niż myślałem...

Dziś i tak nie miałem dużo do roboty. Umówiłem się na przyjacielską kawę, aczkolwiek podczas drogi wpadłem na kogoś. Widocznie ktoś się bardzo spieszył w jakieś miejsce, a ja tej osobie jedynie przeszkodziłem...

<Ktokolwiek?>